Het gewone leventje
Ik leidde een goed leven. Op school had ik altijd vreselijk mijn best gedaan en daardoor vwo en hbo kunnen behalen. Dat leverde me redelijke banen op. Met een vast inkomen was er altijd geld. Ik leefde zuinig en spaarde zoveel als ik kon, dus geldzorgen had ik niet. Ik woonde in een flatje en had het daar prima naar mijn zin. Niet al te duur, waardoor ik het me kon veroorloven om 4 dagen te werken. Dat was een geluk, want ik was altijd moe en buiten het werk had ik vaak weinig energie. Niet dat het echt een probleem voor me was; ik dacht dat het bij me hoorde, dat ik gewoon zo was. Ik was altijd ontzettend onzeker geweest, maar ik had mezelf geleerd om een schild van zelfverzekerdheid om me heen te zetten en daarmee functioneerde ik prima. Ik kwam over als een vrolijke, zelfverzekerde meid. En zo voelde ik me ook.
Toen ik 29 was, maakte ik mijn droom waar en kocht een eigen paard. Superblij was ik! Ik had mijn leven prima op de rit.
Een paar jaar later kocht ik zelfs een droomhuis: een eengezinswoning uit 1900 met voor- en achtertuin in een rustig hofje vol groen.
Ik had het perfect voor elkaar. Toch was ik zoekende. Naar een baan die bij me paste. Niet alleen een die geld in het laatje brengt. Of naar iets wat zingeving gaf aan het leven. Hoewel ik blij was met en dankbaar was voor wat ik had, vroeg ik me af of dit het leven was wat ik wilde. Ik kwam er niet uit.
Wat ik nog niet wist, was dat het mijn zelfbeeld was wat me beperkte.
Mijn wereldbeeld en de manier waarop ik in het leven stond bepaalde mijn werkelijkheid.
Ik was in die werkelijkheid gaan geloven alsof het een vast gegeven was. Dat
beperkte mijn visie en maakte dat ik geen andere mogelijkheden ontdekte. Maar
voor ik deze wijsheid had…
Het leven nam de regie over...
Toen kwam de klap. In maart 2013 viel ik van mijn paard en liep ik
hersenletsel op.
Het begon met hoofdpijn. Paar dagen thuiswerken dacht ik, dan gaat het wel weer. Maar iedere dag werd het werk moeilijker. Ik hield het steeds korter vol. 20 minuten, uur pauze, dan nog eens proberen. Nog een keer 20 minuten, ik deed niet eens echt wat. Doodop en uitgeput van de inspanning. Tóch blijven doorzetten. Op dag 5 open ik een excelsheet vol formules die ik zelf had gemaakt. Ik begreep er niets meer van. Ik kon werkelijk niet bevatten wat er stond. Had ik dit gemaakt?? Niet een of andere wiskundige excel nerd? Ik schrok me wezenloos! Ben ik dan dom geworden? Zou ik nooit meer het begripsniveau hebben wat ik had?
Op dag 6 word ik wakker. Weer een enorm zwaar hoofd. Een dof, bonkend en mistig gevoel. Alsof ik er niet helemaal was. Verdwaasd kijk ik mezelf aan in de spiegel. Twee bruine ogen staren dof en wazig terug.
Van een douche fris je op, dus ik probeer mezelf op die manier een beetje op te peppen. Totaal uitgeput droog ik me af. Huilend vraag ik mezelf “waarom?” Wat is dit en waarom moet dit nu gebeuren, terwijl ik zo hard werk om iets te maken van mijn ‘niet-om-over-naar-huis-te-schrijven-carrière’?
Het antwoord is nú zo logisch en duidelijk. Maar toen niet. Het
overkwam me, ik had geen idee van wat hersenletsel was. Ik wist niets over
gezondheid of over het leven. Ik wist alleen wat ik in de maatschappij geleerd
had. Dit is het leven en zo hoort het geleefd te worden. Toen werd dat leven
stop gezet. Ik maakte geen deel meer uit van de maatschappij.
Dat besef kwam na enkele weken. Half liggend zat ik in mijn bed. Het
was stil. Ik staarde naar de eentonige grijze lucht. Af en toe vloog er een
vogel voorbij.
Ogen die dromen zagen,
Staren in het niets.
Ogen die hoop kenden,
Hun blik vervaagd.
Ogen met eens een vastberaden blik,
Zoeken vertwijfeld.
Ogen eens vol vertrouwen,
Op zoek naar een lichtpunt.
Ogen die wachten,
Om dat lichtpunt te laten opbloeien, in een nieuwe vorm van leven.
Terwijl ik daar zit in stilte, kijkend in het niets, bedenk ik me hoe
het leven doorgaat, terwijl ik er geen deel meer aan neem. Mensen gaan naar hun
werk, doen boodschappen, lopen over straat, gaan nog net zo op in hun drukke
leven als een paar weken terug. Maar ik doe niet meer mee. En toch leef ik nog.
Dat was het eerste moment dat ik me besefte dat er een leven buiten de
maatschappij is. Dat de maatschappij niet de wereld is. Nu zou ik zeggen: als
je uit de maatschappij valt, dan val je in het leven.
Onzichtbaar en onbegrepen
In het ziekenhuis vinden ze een scan niet nodig. De neuroloog vind me
er helder genoeg uitzien en na wat geklopt op m’n knieën en gewuif met een
vinger voor mijn neus, trekt hij de conclusie dat hij niets voor me kan
betekenen. De huisarts weet het verder ook niet en daar zit ik dan. In m’n
uppie. Verdwaald in het bos.
De adviezen die ik krijg komen globaal hierop neer:
Oh heb je nog pijn dan? Doe maar zoveel als je kan, misschien wordt het
dan nog wat minder de komende maanden. Oh heb je geen energie? Misschien ben je
gewoon moe, het geeft ook aardig wat stress wat je hebt meegemaakt. Doe maar
zoveel mogelijk, zodat je in ieder geval nog in staat bent om mee te komen in
de maatschappij. Beter worden? Neeeee, hersenletsel is chronisch, dus aan
genezing hoef je niet te denken. Maar je ziet er prima uit, dus wie weet valt
het allemaal wel mee, trekt het wel weg de komende tijd. Het letsel was immers niet zichtbaar (we hebben
ook niet gekeken). Heb je al aan stress gedacht? Weet je, een psychotherapeut
is wel wat voor je, kan je leren om er anders mee om te gaan zodat je niet je
klachten in stand houdt.
Voor velen die hersenletsel ervaren zal dit bekend in de oren klinken.
Terwijl ik thuis bij de kachel zit, naar buiten kijkend naar de vogels
in de tuin, welt er diep van binnen een rotsvaste overtuiging op: ik word
beter. Als dan niemand me kan vertellen hoe, dan ga ik het zelf uitzoeken. Ik
kán dit, ongeacht wat anderen vinden.
Voor mij voelt het zó onlogisch, om niet te kijken naar mogelijkheden
tot genezing, om niet te praten over beter worden. Dat stuk wordt overgeslagen
en er wordt van je verwacht dat je meteen handelt alsof dit is waar je het de
rest van je leven mee moet doen.
Mijn brein mag dan grotendeels uit staan, mijn mind springt in en geeft me alle eigenwijze kracht die ik nodig heb. Niet langer pas ik me aan de verwachtingen van anderen aan. Het is nú tijd om mijn eigen weg te gaan. Dat, of de rest van mijn leven mezelf voortslepen met vreselijke pijn. De tijd verdelen tussen baantjes waar je nog enig nut voor de maatschappij hebt en slapen. Ik kies ervoor om mijn eigen pad te gaan volgen.
Als je alles kwijt bent, heb je ook niets te verliezen.
Alleen te winnen.
Mijn eigen pad volgen
En dat heb ik geweten. De weerstand was enorm. Zodra je buiten de
maatschappij valt, gaat er een soort automatisme in werking waarbij je aan je
haren wordt teruggetrokken de maatschappij in.
Je moét dit en je moét dat. Wij vinden dít van jou en dat en zus en zo. Je moét werken. Gaat het niet? Je hebt cognitieve psychotherapie nodig, want je houdt zelf je klachten in stand.
Maar wie zegt dit? Wie vindt dat ik verplicht ben om te doen wat anderen vinden dat ik moet doen? Niet langer geef ik de macht over mijn leven weg, want wie is er verantwoordelijk voor als ik nooit meer iets kan? Als ik altijd enorme pijn heb en nauwelijks kwaliteit van leven? Juist. Ik en ik alleen. Hoe mijn leven eruit ziet, is niet interessant voor mensen die onzichtbaar letsel niet begrijpen. Velen zijn je zelfs vergeten zodra je de hoek om bent. Ze vertellen je wat je moet doen, maar ze kunnen nooit en te nimmer verantwoordelijk zijn voor de consequenties. Ik ben dat. Ik ben verantwoordelijk voor mijn leven. Ik ben degene die dag in dag uit leeft met de consequenties van mijn keuzes. Niemand anders voelt de pijn en niemand anders hoeft dat op te lossen. Dus waarom zou ik dan anderen controle geven over mijn leven?
Mijn leven, mijn verantwoordelijkheid
Jouw leven, jouw verantwoordelijkheid
Mijn brein deed het niet...
Lezen gaat niet. Ik begrijp het niet zo goed, het beeld duizelt me en ik onthoud niets. Een paar regels op een dag lees ik, want ik wil zo graag iets doen. En het is een goede oefening.
De eerste stappen vooruit
Online zijn op mijn computer of mobiel is echt not done. Het duizelt me
binnen een minuut, zoveel beeldprikkels op al die sites! En het flikkeren van
het scherm! Het maakte het zoeken naar info over hersenletsel moeilijk, maar
veel kan ik toch al niet vinden.
Ik heb wat magazines gekregen en één daarvan zet me op het spoor van zelfgenezing. In de Happinez staat een artikel over energetisch genezen via je handen. Leuk, dat interesseerde me altijd al, alleen had ik me er nooit in verdiept. Lezen gaat nog niet, maar er staan foto’s bij dus ik besluit om domweg de plaatjes na te doen. Ombeurten al je vingers omsluiten lijkt simpel genoeg en ik begin. Al bij de duim reageert mijn hele lichaam als een malle. Ik krijg het afwisselend warm, koud, begin te geeuwen en te boeren. Ik word wat misselijk, voel trillingen door spieren gaan, mijn hoofd gonst en mijn lichaam tintelde. Uiteindelijk val ik in slaap.
De ochtend erna ben ik enorm verrast: ik voel me merkbaar beter dan de afgelopen weken! Eén ding weet ik zeker: dit gaat me helpen genezen. Vanaf dat moment behandel ik mezelf dagelijks met energie.
Energetische genezing en zelfleren
Hoewel het werken met energie* me enorm helpt, ben ik niet spontaan
hersteld (complexe ziektebeelden vragen om aandacht op alle levensgebieden om
uiteindelijk herstel te bereiken). Het eerste jaar behandel ik mezelf gemiddeld
6 uur per dag. Door steeds te behandelen, leer ik enorm veel en diep te voelen
in mijn lichaam. Mijn lichaamsbewustzijn groeit met de dag. En het maakt me
nieuwsgierig om meer te leren over energie en genezing.
* Wat ik doe is het in balans brengen van mijn energiestromen zodat het
zelfgenezend vermogen van het lichaam op gang komt. Energiestromen stoppen
wanneer hun pad geblokkeerd is en het is juist de ziekte of fysieke beperking
die je wilt genezen die de blokkade vormt. Dat betekent ook dat zolang de
blokkade (ziekte) er nog is, de energiestromen steeds weer stoppen. Om ze
voorbij de blokkades te helpen is veel behandeling nodig. Daarnaast ontdek ik
meditatieve technieken om de blokkades daadwerkelijk op te lossen.
Door al dit energiewerk heb ik in de overige tijd wel een flink aantal
voordelen: ik voel me fitter, herstel sneller van inspanning én kan meer aan.
Dat laatste benut ik om te trainen. Want verloren functies komen niet terug als
bij toverslag. Ik leer de taal van mijn lichaam steeds beter verstaan. Door te
voelen en vervolgens te analyseren wat ik voel, kan ik inschatten wat mijn
lichaam nodig heeft. Dat vertaal ik vervolgens naar activiteiten en zo ontstaat
een steeds genuanceerder trainingsschema. Door te doen en te evalueren leer ik
ook hoe ik de grens van mijn lichaam kan verruimen.
Eigenlijk pas nu ik terugkijk op de afgelopen 8 jaar, zie ik hoe enorm
zelflerend ik ben. Ik voel, zie, hoor of lees iets, filter de essentie eruit en
ontdek samen met mijn lichaam hoe ik dit kan toepassen. Hoe zou dit voor mij
kunnen werken? Hoe kan ik dit vertalen naar hersenletsel en naar mijn situatie?
Soms werkt het niet voor me, maar brengt het me juist op een nieuw idee. Zelfleren is echt zo’n leuke en interessante ontdekkingstocht. Op ieder vlak in het leven, al is gezondheid wel echt mijn favoriete thema geworden.
Gedurende dit proces schrijf ik regelmatig op wat ik doe en ontdek, want ik realiseer me al snel dat ik niet de enige ben die buiten de boot valt qua hulp en dat de algemene adviezen en therapieën niet leiden tot het maximaal haalbare resultaat.
Hersenletsel hoeft niet altijd chronisch te zijn.
De vier pijlers van zelfgenezing
Hoe uitgebreid dit hele proces van herstellen ook al is, het is slechts een klein deel van zelfgenezing.
Naast energiewerk, training en een goedgevulde toolbox met “onmisbare zaken
voor zelfgenezing” heb ik nog 2 hoofdpijlers: meditatie en mindset.
De 4 pijlers van zelfgenezing
Mindset (zelfreflectie)
Energiewerk
Meditatie
Training
Heel de dag vliegen de gedachten door mijn hoofd. Vanalles en nog wat,
niet in de laatste plaats zorgen en angst. Maar al snel realiseer ik me dat ik
door steeds te denken continu mijn hersenen belast. Het is beschadigd, ik wil
het rust geven maar ga vervolgens de hele dag denken en dus zwaar belasten.
Klinkt niet of dat erg helpt om te genezen, dus ik besluit dat het stil moet
worden in mijn hoofd. Ik zocht wat op over meditatie, probeer een aantal
geleide meditaties, maar al snel besluit ik dat ik maar het liefste gewoon ga
zitten en mijn gedachten stil laten worden. Net zo lang tot er complete leegte
ontstaat. Zo gezegd, zo gedaan 
. Na 3 weken dagelijks heul veul mediteren,
lukt het: een fractie van een seconde was er niets. Wauw wat een gevoel! Nu ik
de plek van stilte bereikt heb, lukt het me steeds vaker en langer om erheen te
gaan. Zelfs tot het punt dat het normaal was om gedurende de dag (dus buiten
meditatie) urenlang geen gedachten te hebben. Bleek dat je ze echt niet nodig
hebt om te functioneren. De stilte en het nu waar Eckhart Tolle over schrijft,
die had ik leren kennen.
Al vanaf de eerste poging tot mediteren was het effect op mijn
gezondheid grandioos. De pijn nam af. Hoe meer ik mediteerde, hoe meer er
gebeurde: ik voelde een puls door mijn lichaam gaan en voelde dat ik het
zelfgenezend vermogen van mijn lichaam activeerde en kracht gaf. Ik besloot op
onderzoek uit te gaan en te ontdekken hoe ik dit proces kon sturen specifiek
voor mijn hoofd. Het werd een heel diepgaand proces van voelen waarin ik
ontdekte hoe ik via meditatie letterlijk genezing kon bewerkstelligen.
Zelfreflectie om te genezen
Al vrij in het begin realiseerde ik me dat mijn leven tot zover naar
dit moment van ziekte had geleid. Wilde ik hieruit komen, dan moesten niet de
omstandigheden maar ik zélf veranderen. Beter worden gebeurt niet van buiten en
kan niet door anderen worden gedaan. Je moet het zelf doen van binnenuit.
Het was begin maart en ik zat in de tuin, weggedoken in een dikke jas
tegen de kou. Maar de zon scheen en intuïtief wist ik dat ik zonlicht nodig
had. De hele tuin was kaal en de plantenbak stonk naar kattenschijt, maar ik
had niet de energie om het eruit te scheppen. Dus liet ik het maar. Suf zat ik
in mijn kuipstoeltje. Alleen. De tijd verstreek. Het was zo stil. En ik was zo
uitgeput. Op dat moment hield mijn ware “zelf” me een spiegel voor. Liet me
voelen. Liet me mezelf zien. Ik kon geen kant op, kon mezelf niet afleiden.
Toen accepteerde ik de spiegel. Ik voelde. Het deed zoveel pijn, maar ik maakte
de keuze: ik wil me niet meer zo voelen en ik ga nu alles in mezelf oplossen.
Die begintijd was zwaar. Voelen, graven, huilen en inzichten opdoen. Die nieuwe
inzichten in de praktijk brengen, mezelf veranderen. Maar het mooie is, alleen
in het begin doet het pijn. Steeds als ik iets verwerkt had en ik ging leven
vanuit nieuwe inzichten, dan voelde ik me beter. Het werd leuk en uitdagend om
aan mezelf te werken. Zelfreflectie werd een levenshouding. Overtuigingen, waar
geloofde ik in, hoe dacht ik en was dat ook allemaal werkelijk zo? Wat voelde
ik en wat lag daaraan ten grondslag? Niets ontsnapte mijn aandacht en ik pelde
meer en meer lagen af. Hoe kon ik er anders naar kijken en mee omgaan? Tot op het allerdiepste. Been there.
Done that. Seen it all. Het is prachtig. Stilte werd mijn beste vriend.
Ik kan niet meer zonder.
Een nieuw leven opbouwen
Veel van de inzichten die ik opdeed zijn gebundeld in mijn boek
‘Eigentijdse Wijsheden’. Wat een prachtig proces was het creëren van dit boek.
Het was iets wat ik helemaal zelf kon en wat voor mij symbool stond voor de
start van mijn nieuwe leven. Was ik toch ineens auteur! Het schrijven van de
teksten, de fotografie en vormgeving, alles deed ik. En hoe fijn is het als je
na een periode van zeer weinig functioneren zoiets bijzonders kan als een boek
creëren. Op 3 oktober 2014 kwam het uit!
En daar stopte het niet. Ik vond een parttime baantje en daarnaast had
ik vooral de wens om mijn ervaring in te zetten voor anderen. Ik wilde
inspireren zoals het leven mij geïnspireerd had! Inspired by Life! Ik had
zoveel ideeën. Een cursus Lichter Leven, lesgeven in meditatie én een nieuw
boek schrijven … over hoe je een beter herstel kunt bereiken na hersenletsel.
Terwijl ik dit schrijf overzie ik als in een flashback deze hele periode van ondernemen. Liefdevol kijk ik naar mezelf en zie dat er maar één omschrijving van toepassing is op deze tijd: ik gaf mezelf een praktijkopleiding tot ondernemer. Wat ik heb meegemaakt, wat ik heb gedaan, voor welke uitdagingen ik stond en wat ik heb geleerd; het heeft me doen uitgroeien tot de ondernemer die ik nu ben. Maar ik heb het wel allemaal gerealiseerd. Ik heb een online cursus gehad, een online meditatiebibliotheek, ik heb live meditaties en workshops gegeven én het boek is er gekomen. Op 3 oktober 2017 gaf ik het uit en bijna 200 mensen hebben het gelezen.
Opnieuw in de lappenmand
De voorspoed hield niet lang aan. In de eerste helft van 2018 verloor
ik al mijn dieren van wie ik zielsveel hield (paard en twee konijnen) én liep
ik opnieuw hersenletsel op bij een auto ongeval. Daar zat ik weer. In stilte.
Ik had keihard gewerkt om mijn bedrijf op te zetten, maar nu lag alles stil. Ik kon geen meditaties geven, niet coachen, geen computerwerk doen. Klanten weg. Bedrijf weg. Ik kwam rond van een ziektewet-uitkering (het baantje was al eerder beëindigd).
Er was één voordeel: ik kende de weg. Ik wist nu wat hersenletsel was, ik kon het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam aansturen en ik wist welke training ik nodig had. Het proces begon echter met de allerbelangrijkste vraag van allemaal: welke levenslessen heb ik te leren? Wat maakt dat mijn leven zo rigoureus wordt stopgezet, mijn auto totalloss wordt gereden en ik weer een nieuw genezingsproces heb door te maken? Wat het in ieder geval duidelijk maakte, was dat ik niet de juiste koers aan het varen was.
Vragen, voelen en contact maken met mijn intuïtie.
Luisteren naar antwoorden en inzichten ontvangen. Al snel liet het me zien dat
ik nog meer had op te lossen. Ik mocht nog veel meer mijn ware zelf ontdekken. Ik
mocht mijn eigen stem ontdekken. Ik mocht meer in mijn kracht komen, zodat ik
die stem ook durfde te laten horen. Ik werd uitgedaagd om de kracht te vinden
om te staan voor waar ik in geloof en ernaar te handelen. Ik werd uitgenodigd
door het leven om me niet langer klein te maken. Door levensvisies en houdingen
te veranderen, loste ik op wat me beperkte om me vrij te voelen om mezelf te
zijn. Zulke processen zijn niet in een alinea te beschrijven. Het is pittig.
Ontdekken wat je beperkt is diep graafwerk. Het werkt in lagen, je lost steeds
een dieper liggende laag op en je moet dus steeds verder zoeken en dieper
voelen om de oorzaak te vinden. En dan nog oplossen!
Het beeld wat je hebt van jezelf, de wereld en het leven vertaalt zich
in gezondheid en is de sleutel naar genezing.
Naast werken aan mijn gezondheid probeerde ik ook weer inkomsten te
genereren. Via meditatie en door een webshop in duurzame producten te starten. Een
uitkering is ook geen blijvende optie. Maar met het weinige wat ik aankon ging
dat helemaal niet. Ik ondernam vanalles, vaak ten koste van mijn gezondheid.
Genezen en je eigen geld moeten verdienen gaan gewoon echt niet samen. Het
moment kwam natuurlijk dat het uwv de stekker eruit trok. Na een jaar werd ik
uitgezwaaid. De ziektewet-uitkering werd stopgezet. Voor mijn verhaal stonden
ze niet open en het medisch dossier* leverde geen sluitend bewijs. Ik tekende
bezwaar aan via een advocaat, wat pas een jaar later in behandeling werd
genomen. En werd afgewezen.
Dat hele tweede jaar had ik weten rond te komen van mijn spaargeld,
alles op alles gezet in een poging om geld te verdienen én om beter te worden.
Aan het eind van mijn geld liep ik helemaal vast, zowel in gezondheid als in
financiën. Ik zat op de bodem en wist niet hoe ik eruit kon komen. Het geld was
op en beter was ik nog lang niet.
* medisch dossier = verzameling percepties van buitenstaanders zwart op wit vastgelegd.
De ommekeer
En toen werd de wereldeconomie platgelegd. Alles veranderde. Ik maakte
een keuze: doorgaan op dezelfde weg was nu helemaal geen optie, dus ik liet het
ondernemen los en richtte me vol op mijn gezondheid. Een halfjaar lang heb ik
non-stop gewerkt aan genezen en wat ging ik toén hard vooruit. In het laatste
kwartaal van 2020 ging het zo goed dat ik ook mijn (ondernemers)activiteiten
weer kon uitbreiden. Ik breidde de webshop uit met vegan gelnagellak en gaf
wekelijks geleide meditaties.
Inmiddels is het eind 2020 en ik voel me supergoed. Ik heb een
leefstijl kunnen neerzetten waarin ik goed kan functioneren en die past bij wie
ik ben. Ik ben weer een bedrijf aan het opbouwen met een nieuwe naam passend
bij een nieuwe periode: Joyous Mind. Daarmee ga ik me in 2021 volledig richten
op coaching zelfgenezing en meditatie. Hoewel ik nog van bijstand leef, heb ik alle
vertrouwen in het nieuwe jaar.
Ik kan niet de dingen die ik vroeger kon. Ik kan geen hele dagen achter de computer. Ik kan geen 40 of meer uren werken in een week. Ik kan niet heel veel herrie verdragen. Ik pas niet meer binnen de maatschappij zoals vroeger. Maar geen van deze dingen beperkt me. Want de dingen niet kan, zijn ook de dingen die niet bij me passen. Dat is trouwens wat genezing is. Een nieuw leven creëren. Het oude komt nooit meer terug.
Dagelijks besteed ik 2 à 3 uur aan bewust lichaamswerk en meditatie. Zonder
dat voel ik me niet fit en gaat mijn gezondheid achteruit. Vooral yoga en
feldenkrais helpen me enorm. Ik ben veel thuis en veel in de natuur, de rust
vind ik prettig. In plaats van een auto heb ik een e-bike. Het maakt dat ik een
veel trager leeftempo heb en anders omga met tijd en afspraken. En dat voelt
veel natuurlijker. Hersenletsel vertelde mij dat mijn leefstijl voor mij niet
werkte en in deze nieuwe rustige en fysiek actieve leefstijl voel ik me veel
meer thuis. De laatste tijd stralen zelfs mijn ogen meer, ik heb meer
levensenergie!
Gezondheid is niet meer iets wat ik voor lief neem. Ik werk er iedere
dag aan om mijn gezondheid te onderhouden én nog gezonder te worden. Ik vind
het leuk. Het is normaal om aan jezelf te werken. Normaler dan tv kijken.
Normaler dan fulltime scrollen door social media apps. Het is leuk om je
wereldbeeld te veranderen en jezelf vrij te maken. Regie te krijgen over je
leven. Je talenten te ontdekken en benutten. Een nieuwe jij creëren.
